Do Kostaryki przyleciałam w środę 11.02, spędzając noc na lotnisku pod schodami. Lot liniami Areo Mexico z Cancun, mieliśmy z dwoma przesiadkami w Monterrey i Mexico City, które przeraziło mnie swoją wielkością!
Do La Cruz dotarliśmy autobusem z San Jose, który jechał 6h. Tu już kończy sie asfalt i zaczyna droga do El Jobo w którym mieszkamy. Dzięki uprzejmości Matyldy, dziewczyny z Francji, która ma swój sklep z pamiątkami, możemy za grosze wynajmować pokój. Warunki są skromne, ale i tak nikt mnie nie odwiedzie od tego, by tu zostać przez jakiś czas.
Aktualnie dni wygladają podobnie, a czas płynie bardzo wolno. Zaczynają się o 6.00 a "kończą" o 18, gdzie jest całkowicie ciemno i nie ma nikogo na ulicach. Spać chodzi się o 21-22. Na przeciwko jest kościół anglikański, gdzie 3-4 razy w tygodniu parafianie dają nieźle czadu! Śpiewom, a w zasadzie zawodzeniom nie ma końca. Codzień dziękuje Bogu za iPoda, którego zabrałam ze sobą :)
Jest tu niezwykle ciepło i wietrzenie, dlatego jest to raj dla kite surferów. Teraz zresztą nawet doświadczeni zawodnicy boją się pływać, bo wiatr jest naprawdę silny! Ot, taka oto zima z 35 stopniami w cieniu.
Cieszę się, że Kamil zabrał mnie do miejsca, w którym spędził ostatnie 3 miesiące. Jest tu zupełnie inaczej niż w Meksyku, z czego bardzo się cieszę! Wszyscy się znają, pozdrawiają, uśmiechają, pomagają. Dni upływają spokojnie, głownie na poznawaniu okolicy i ludzi, którzy są tu niezwykle przyjaźni. Żyją skromnie, ale dzielą się tym co mają. Nie masz garnka?! Nie ma sprawy, damy Ci swój. Tak samo jak cebule, pieprz czy rybę.
La Cruz jest oddalone jakieś 20km, jeżdżę tam sama autostopem, głownie po to, by ogarnąć internet i kupić najpotrzebniejsze rzeczy. W naszym wiejskim sklepie jest niezła przebitka na niektóre produkty. Poznaję przy tym zajebistych ludzi i wcalę się nie boje, choć jestem jedyną gringą w okolicy, która ma blond włosy i niebieskie oczy :) Ludzie są niezwykle mili i bezinteresowni. Zabierają cię na obiad, kupują ciastka i owoce! Nie sposób tego opisać słowami, poważnie..
Rodzina rybaków, która mieszka zaraz obok jest niezwykle liczna. To z nimi głownie spędzamy czas. Kobiety zazwyczaj zajmują sie domem i wychowywaniem dzieci, mężczyźni łowią ryby. Cieszyłam się, że jednego dnia mogłam płynąc z nimi i poznać ich ciężką pracę. Może nie przydałam sie zbytnio, ale mogłam ponurkować i poznać zatokę. Następnego dnia rano ojciec rodziny uparł się, bym płynęła z nimi o 4:30 zabrać sieci, które zarzucali dzień wcześniej. Na początku nie byłam zbyt zadowolona, bo umówiłam się z babcią na pieczenie chleba. Mężczyźni patrzyli na mnie dziwnie i z niedowierzaniem. Rano jednak, gdy zobaczyłam łodzie, które w blasku księżyca wypływają w morze, ogarnęło mnie wzruszenie i ogromna radość. Cieszyłam się, że mogłam to zobaczyć. A i pieczenie chleba mnie nie ominęło! Babcia robiła ich z tonę, więc roboty było dla każdego!
Nie kręci mnie jednak zabijanie i patroszenie ryb, jednak chętnie zjem je ze smakiem. Szczególnie teraz, gdy prawie nie jem mięsa, po tym, jak zatrulam sie nim na Kubie :)
Ogarnia mnie też niepokój związany z dużą ilością czasu wolnego. Jest to takie europejskie myślenie o potrzebie posiadania pracy, stabilizacji i innych pierdołach. Wiecie o czym mowię?
Przez 10 lat pracowałam na pełen etat, uczyłam się dziennie i brakowało mi godzin w dobie. Teraz spędzam czas na plażach, rybach, rozmowach z kobietami i zabawami z ich dzieciakami. Był jednak moment, w którym chciałam znaleźć pracę w hotelu oddalonym jakieś 7km od naszej chaty ( tak, w tym, w którym upiłam sie mohito i malibu za darmo, udając gościa hotelowego ).. Teraz, z perspektywy kilku dni wiem, że wolę żyć skromnie, jeść ryby które złowią moi przyjaciele z ryżem, który jest najtańszy i nie napinać się, a mieć czas dla siebie i spełniać swoje marzenia. Będę starała się żyć jak lokalsi i czekać, co przyniesie los.
Na rolkach nie mogę jeździć, bo nie ma tu asfaltu.. zresztą muszę ogarnąć sobie ochraniacze na wszystkie części ciała, by móc wrócić kiedyś cało. Bez tego może być krucho.
Póki co zajmę się nauką hiszpańskiego, bo generalnie w 70% nie kumam co do mnie mowią, ( a mowią szybko, z innym akcentem który znam z Europy), a w 30% coś kumam. Kali pić, Kali jeść i próbuje coś dukać. Chce sie nauczyć gotować i nurkować. I czekam, co pokaże czas.
Pozdrawiam serdecznie, do następnego!
